Jurgen maakt nog meer lawaai

Meer nieuws over het zuiden

Meer journalistiek over het Zuiden alstublieft Onderstaand artikel stond in de Standaard van vandaag. Het is erg gesteld als politici zich met dergelijke zaken bezig houden. Het aanzetten van journalisten tot het brengen van informatie is iets wat ik regelmatig verneem in de commissie media. Meestal zijn het de meerderheidspartijen met op kop de SP.A die "sturing" willen van "radio, televisie en internet". Je kan het makkelijk controleren op de site van het Vlaams Parlement. Ik besef dat je daar veel tijd en geduld voor moet (om die letterlijke weergave te lezen) hebben maar ik zal regelmatig wel de weg wijzen. Let ook op het woordje "gepsecialiseerde media over het zuiden". Wie dacht je? Meestal linkse media die rechtstreeks of onrechtsstreeks afhangen van ontwikkelingshulpprojecten en dergelijke meer. Steun steun, steun en nu ook berichtgeving en steun aan "zuidelijke" journalisten en mediaprojecten. Over welk "zuiden" hebben mijn collega's het eigenlijk? Zuiden van Spanje? Zuiden van Italië? Zuiden van Tunesië? Hoort Zuid-Afrika hier ook bij? Benidorm? Toscanië? Je merkt het. Een ondoordacht proefballonnetje met ideologische "linkse?" basis. De afronder is de fijnste. De collega's in het Parlement willen ook de VRT "verplichten" meer nieuws uit het Zuiden te brengen... Grappig hé. Als ik een lijstje maak van wat de politici op VRT allemaal willen dan kijkt er geen hond meer naar. Da's dan weer goed voor politiek rechts Vlaanderen (grijns). Je kan hier nog veel over schrijven en zeggen. Samengevat: politieke partijen die vandaag aan de macht zijn en behoren tot de meerderheid willen meer dan ooit de informatie in media sturen. Zelfs een nieuwkomer zoals Sabine Poleyn van de CD&V laat haar ware gelaat zien. Da's erg, droevig en het geeft me nog meer energie om in het Vlaams Parlement van leer te trekken tegen dergelijke manipulaties. Spijtig dat het vakantie is.... ik zal moeten wachten.

BRUSSEL - Alle Vlaamse meerderheidspartijen - behalve de VLD - hebben in het Vlaams Parlement een plan ingediend om journalisten aan te zetten vaker te berichten over het buitenland. Het zuidelijke buitenland om precies te zijn.

Ondanks de globalisering neemt de aandacht in de media voor het buitenland (en het armere Zuiden) niet bepaald toe in de media, zeggen enkele Vlaams-parlementsleden. Onderzoek bij de audiovisuele media leert dat het buitenland alleen belangrijk genoeg is bij oorlog, terrorisme, rampen en branden. Nieuws uit Afrika, Latijns-Amerika, Azië en Oceanië is veeleer schaars, gefragmenteerd en discontinu. De daling in de aandacht voor het buitenland manifesteert zich het sterkst in de populaire media: populaire kanten, massamedia als radio en, vooral, tv. En dat is jammer, zo zeggen CD&V/N-VA en SP.A/Spirit, die vrezen voor een wezenlijke nieuws- en kenniskloof. De partijen pleiten - met de CD&V'ster Sabine Poleyn op kop - voor een Vlaams mediaplan voor het Zuiden. Het plan omvat een pakket maatregelen om meer aandacht voor het Zuiden en voor de ,,globale wereldverhoudingen'' in de Vlaamse massamedia te stimuleren. ,,In een globaliserende wereld is niet enkel het regionale en binnenlandse nieuws belangrijk, maar ook een genuanceerd beeld van wat in de wereld bezig is.'' Zo pleiten de partijen voor een meer structurele steun aan de bestaande, gespecialiseerde media die wel expliciet aandacht hebben voor het Zuiden en die zo expertise opbouwen. Ook onafhankelijke persbureaus met een specifiek informatieaanbod over die landen moeten meer structurele steun krijgen. Daarnaast zeggen Poleyn en haar medestanders dat het journalistieke fonds Pascal Decroos een specifieke Noord-Zuid-werkbeurs kan oprichten. Een wereldprijs voor journalisten die systematisch en origineel berichten over het Zuiden en globale wereldproblemen, moet de berichtgeving ook een duwtje geven. Daarmee is het mediaplan nog niet geschreven. De Vlaams-parlementsleden willen ook journalisten uit het Zuiden verwelkomen en ze studie- of werkbeurzen aanbieden.

Maar het meest opvallende kenmerk van het mediaplan is wel dat de Vlaams-parlementsleden ervoor pleiten om ook in de beheersovereenkomst tussen de Vlaamse overheid en de VRT aandacht te hebben voor het Zuiden. ,,De VRT zou een evenwichtige aandacht voor het buitenland (en meer bepaald het Zuiden) in nieuws- en andere programma's moeten nastreven.'' Misschien bedenken enkele leden van het Vlaams Parlement binnenkort een mediaplan voor operaberichtgeving omdat de meeste (populaire) media vooral over Britney Spears en aanverwanten schrijven. (bbd)

Liberae sunt nostrae cogitationes – Juli2005

Vlaanderen en politiek.

Wat me steeds weer opvalt, en nu zeer zeker nadat ik de stap van media naar politiek heb gezet, is de onvolwassen manier hoe men in Vlaanderen –dikwijls- omgaat met een “politieke keuze”. Jarenlang heb ik in mijn aparte en afwijkende stijl programma’s gemaakt volgens een Amerikaans simpel concept. Talkradio. Je bespreekt een actueel onderwerp of een onderwerp dat clasht op radio, je laat mensen ongecensureerd reageren en je hebt een leuke, therapeutische radioshow voor de bevolking. De format Talkradio is natuurlijk geschreven op basis van de 1st amendement in de VS. Zeg het maar, hoe hard ook, je moet het er niet mee eens zijn. 15 jaar geleden was ik de eerste in Vlaanderen met dit concept, 15 jaar later was ik ook de laatste. Blijkbaar durft niemand het aan om dergelijke programma’s op antenne te brengen. Ok, er zijn andere media zoals het internet maar ik moet toch vaststellen dat de brede mass-media deze stap in Vlaanderen nooit degelijk ten gronde hebben gezet.

Ik bekijk al die jaren als een plezierige tijd. Ik deed het graag. Waarom heb ik het zolang volgehouden ondanks alle tegenwind, en geen klein beetje? Omdat ZwartWit, ZwartofWit, Talkradio enz… geen broodwinning was. Een hobby, passie en karakterieel een dwarsliggende andere radiobeleving voor mij. Met mijn programma’s was ik politiek en financieel onafhankelijk. Van antenne vliegen? “Doe maar, ik moet er toch niet van leven…” En net daar wrong het schoentje in Vlaanderen. De slogan Freedom of Speech was trouwens het fundament van de programma’s. Een eenvoudige, duidelijke, klare boodschap. Ik hoor het dikwijls: “Jullie hebben de slogan vrije meningsuiting misbruikt” of “bedankt hé om vrije meningsuiting te politiseren!”. Het zijn uitspraken van mensen die nu net de vrije meningsuiting als een politiek gevaar zien. Het zijn net die mensen die een hekel hebben aan vrije, absolute, meningen van de bevolking. Dat uiteindelijk ik bij het toenmalige Vlaams Blok ben terechtgekomen en net die partij de slogan vrije meningsuiting kon claimen heeft Vlaanderen te danken aan de mishandeling van dit basisrecht.

Het Vlaams Blok heeft deze materie niet gepolitiseerd. De partij schreeuwde uit dat “de bevolking haar gedacht niet meer mag zeggen” (wegens politiek correct Vlaanderen) en in één rechte lijn als gevolg de partij Vlaams Blok ook niet meer. (veroordeling voor de rechtbank). Als je uit verdediging verklaart dat je je vrije mening niet meer mag uiten dan lijkt me dit een terechte argumentatie. Dat de politiek correcte klasse in Vlaanderen daar een stempel “rechts” en “extreemrechts” op kleeft en het feit hekelt dat de vrije meningsuiting als onderwerp politiek gehoor krijgt bij de bevolking… daar heeft de pc-wereld, links en centrum zelf voor gezorgd. In eer en geweten zouden al die zelfverklaarde “democratische” politici van de laatste 20 jaar eens hand in eigen boezem moeten steken. Men oogst wat men zaait.

Vandaag ben ik politicus, verkozen voor een verketterde partij. Politiek ben ik gecreëerd door de partijen die gedurende 15 jaar aan de macht waren en zijn. Zij hebben mij gemaakt, zij hebben mij gezaaid en vorig jaar geoogst…. Tot hun grote verbazing kwam ik voor hen tot groei op het verkeerde veld. Bij hun grootste vijand die kost wat kost jarenlang monddood moest gemaakt worden met bedenkelijke antidemocratische maatregelen, van proces tot cordon, van demonisering tot haatcampagnes. Ik merk dat vandaag nog steeds een groot deel van mijn vroegere genodigden “het niet begrijpen”. In de koffiekamer, tijdens informele ontmoetingen of in de wandelgangen hebben ze het niet moeilijk met de partijkeuze in de engste zin van het woord maar hoofdzakelijk dat ze vaststellen dat ik nog steeds dezelfde Jurgen Verstrepen ben. Jurgen vroeger als kritisch, democratisch ingestelde talkradiohost en vandaag even kritisch en democratisch ingesteld voor een partij die volgens hen ondemocratisch is. Ze begrijpen het niet. Ze wachten volgens mij op een transformatie als persoon waardoor ze het wel zouden kunnen begrijpen. Ik maak het hen blijkbaar moeilijk want die transformatie naar een politiek clichévakje komt er maar niet. Sommige journalisten, websites en politiek correcte believers beginnen dan maar wat leugenachtige artikels te schrijven om toch dat extreemrechtse karakter van mij te creëren. Of ze beginnen –zels als minister in de commissie- wat lukraak te schelden in het genre van fascist of racist. Ze zien over het hoofd dat ik geen politiek verleden heb, maagdelijk de stap heb gezet en –ik daag hen uit- geen vooraangekondigde ideologie terug te vinden was in de massa’s programma’s die ik heb gemaakt. Ik ben niet gekweekt in één of andere vereniging, studentenclub, vakbond of jong politieke beweging. Ik vertegenwoordig op dat vlak een meerderheid in de maatschappij en een minderheid in het parlement.

Ik nodigde in mijn programma’s iedereen uit: van extreemlinks tot extreemrechts, van moslim tot superkatholiek, van holebi tot homohater.. iedereen was welkom. Heb ik het Vlaams Blok hard aangepakt? Ja. Evenzeer een Dyab Abou Jahjah, Kris Merckx, Guy Verhofstadt, Jean Luc Dehaene enzovoort, enzovoort, enzovoort. Men kwam graag naar mijn programma’s maar men hekelde mijn onafhankelijkheid. Jarenlang peilden toppolitici in dit land tijdens de etentjes en drankjes na het programma naar mijn politieke voorkeur. Elk verkiezingsjaar kreeg ik hengelende voorzetten. Steve Stevaert zei ooit in het VTM restaurant tegen mij dat “ik ne goeie voor hen (toenmalige SP) zou kunnen zijn in Antwerpen” Hij wachtte toen op een reactie… ik lachte dergelijke uitspraken bij iedereen weg met de boodschap dat radio mijn grootste liefde is.

Het vervolg valt samen te vatten in een korte uitleg. Hoe succesvoller (lees machtiger) mijn programma werd hoe kritischer (lees onafhankelijker) ik mij begon op te stellen, hoe minder invloed (lees macht) zij hadden over mijn persoon en hoe gevaarlijker ik voor hen op politiek vlak werd. Kortom: ik speelde hun spelletje niet mee en daarvoor moest ik meerdere keren boeten. Kwestie van mij een poepje te laten ruiken hoe ver hun macht gaat. Lastig detail voor hen: ik gaf niet op, zij uiteindelijk ook niet. De rest is geschiedenis en heb ik al genoeg verteld. Het verhaal is verre van gedaan, mijn stap van vorig jaar hadden ze niet zien komen. Ik kwam knikkeren op hun beschermde speelgrond. Mijn tegenstanders en nieuwe haters (vanwege de partijkeuze) denken nu al iets meer dan een jaar na hoe ze dat moeten aanpakken. Het is iets te rustig naar mijn goesting…

Meer

binnenkort