In 2004, 3 jaar geleden, heb ik besloten om de stap te zetten naar het toenmalige Vlaams Blok. De stap naar de politiek was een bewuste keuze. Ik vond dat de politiek zich teveel bemoeide met mijn media-activiteiten, radio –en televisie-programma’s. Niet dat ik aan het einde van mijn Latijn was, integendeel. Ik besloot om de politieke arena te betreden en het debat aan te gaan om het terrein van de politici.
De keuze van mij voor het Vlaams Blok deed heel wat mensen schrikken. 3 jaar geleden had ik lange gesprekken met vele politici. Ik geloofde de evolutie van een nieuw Vlaams Blok. Het racismeproces hing boven het hoofd van de partij en de partijleiding liet weten te denken aan verruiming, verbreding en aanvaardbaar voor bestuur.
Filip Dewinter en Gerolf Annemans overtuigden mij van die nieuwe lijn en het maatschappelijk modern maken van de partij.
Om die reden nam ik 2004 deel aan de Vlaamse verkiezingen als onafhankelijke op de lijst. Niet alleen de politiek zat in die stroom van vernieuwing en verruiming… ook de media schreven hier lange artikels over, interviews en analyses. Het resultaat van die nieuwe dynamiek van het Vlaams Blok was ook merkbaar in de verkiezingsresultaten. Bijna 1 miljoen Vlamingen gaven het Blok een signaal dat ze geloofden in die evolutie. De uitspraak wegens racisme van het Belgisch establishment schoot menig democratisch Vlaming ook in het verkeerde keelgat. Het was ook, volgens mij en velen, dé ultieme kans om een streep over een deel van het ruwe en rauwe verleden te zetten en door te groeien naar een brede bestuursklare rechtse partij waar Vlaanderen recht op heeft. Klaar om aan tafel te gaan zitten met anderen.
Het Vlaams Blok werd Vlaams Belang.
Hier en daar werden de programma’s aangepast, herschreven en aangepast… Maar een tanker keren blijkt niet makkelijk te zijn. Ik heb zelfs het gevoel dat de kerende tanker op de klippen aan het lopen is. Ik was een nieuwkomer in de partij. Niet opgegroeid in de juiste partijorganisaties volgens vele oud Vlaams Blokkers en militanten. Natuurlijk was ik een icoon. Een symbool van die strijd voor de vrije meningsuiting. Het lag al wat gevoelig dat ik Freedom of Speech gebruikte in plaats van het Nederlandse equivalent maar goed.. het enthousiasme in de partij was vrij groot. Velen hebben mij met open armen en een warm hart ontvangen. Een medestrijder. De man die hen ook jarenlang als gewone burgers had behandeld, niet als mestkevers en politieke melaatsen maar als volwaardige politieke burgers met een andere mening dan de politiek correcten. Een deel van diezelfde militanten hebben mij ook gesteund en rekenden op mij om die andere, nieuwere, jongere en brede stem te laten horen binnen de partij. Niet iedereen was het eens met die ruwe stijl. Niet iedereen roept met de vuist omhoog.
Ik ga niet uitweiden over de interne keuken van de partij. Daarvoor zijn er ook teveel mensen die op een positieve en constructieve manier met mij hebben samengewerkt. Zij verdienen geen natrappen of onder de gordel slagen.
Ik hoop dat zij zich verder recht kunnen houden en het interne proces van verruiming verder kunnen zetten. Ik heb in 2004 getekend voor een rechtse politiek. Niet conservatief per definitie, maar voor politiek en engagement volgens mijn normen en waarden, grondbeginselen en visie. Ik zei op die persconferentie, waar ik mijn overstap aankondigde, dat ik (ik citeer) : “Zal blijven wie ik ben, mijn vrije mening zal blijven uiten en waarschijnlijk in discussie zal treden met de partij. Het zal misschien botsen maar ik heb vertrouwen in de partij en ze aanvaarden mij voor wie ik ben, wat ik denk en zeg. Dat zijn niet noodzakelijk de letterlijke weergaven van de programmastandpunten. Ik ben het niet eens met alle standpunten, de partij weet dat en is bereid te luisteren en in gesprek te treden bij meningsverschillen” Dat was, samengevat, de toon.
Ik ben steeds trouw gebleven aan mijn normen, waarden en grondbeginselen. Ook al botste dat met de partij. Ik heb dikwijls gezwegen op de aanvallen op mij vanuit de partij als mijn standpunten en mening te ‘afwijkend’ was van de nieuwe bestuursgarde. Ik heb gepleit voor verruiming, duidelijke stellingname tegen extremisme, constructief gestreefd naar de Forza Flandria, vanuit het Vlaams Parlement en de commissie media hard gevochten voor het recht van vrije media en vrije mening, zelfs radio-uitzendingen opgestart vanuit Rusland, op het internet radio en video-uitzendingen met rechtsprocedures, boetes en deurwaardersexploten tot gevolg. Met veel plezier en de inzet heb ik dit gedaan en de partij erbij betrokken. Volgens een geloof dat het goed voor de rechtse politiek en Vlaanderen is.
Als politicus, verruimer en nieuwkomer, kan je alleen in een partij functioneren als je genoeg steun hebt. Een breed draagvlak. Je hebt verdedigers nodig en medestanders. Als rasecht democraat geloof ik een discussie, praten en compromissen zoeken. Ik wil niet persé het grote gelijk aan mijn kant hebben of doordrukken. Een samenspel van draagvlak, verdediging en vooral… een luisterend oor. Ik heb gemerkt dat de laatste maanden, na de gemeenteraadsverkiezingen, de strijd eerder intern werd gevoerd. Partijpolitiek, machtsspelletjes. Alle politieke partijen kennen dit in Vlaanderen. Ik wil geen onderdeel zijn van dat verhaal. Ik wil niet wekelijks of dagelijks wikken, wegen en nadenken over mijn woorden op mijn weblog, in mijn podcastings of webtv.
Vrije mening is voor mij onvoorwaardelijk en tweerichtingsverkeer. Ik kan tegen kritiek, tegen een tegengestelde mening, een andere mening. Maar als je vaststelt dat je je maandenlang moet verdedigen om je mening, visie, politieke standpunten en politieke uitspraken… dan moet je beseffen dat het huwelijk, de politieke relatie, niet meer lekker zit. Een voorzitter moet de schapen bij elkaar houden en niet uiteen drijven. Ik heb de laatste maanden, zelfs publiekelijk, aangedrongen op gesprekken met de voorzitter of het partijbestuur. Als deze oproepen niet beantwoord worden, onder geen enkele vorm, dan concludeer ik dat het wederzijds begrijpen voorbij is. Als ik vaststel dat mijn verdediging in het partijbestuur beperkt is tot Filip Dewinter en Gerolf Annemans, die zelf moeilijkheden ondervinden door mij te verdedigen, dan weet je dat dit niet werkbaar is en alleen maar kan leiden tot meer problemen voor de partij, zowel intern als extern in de pers. Ofwel is er een wederzijds vertrouwen, met de bewijzen daarvan en geen loze woorden, ofwel niet.
Ik denk dat het verstandiger is om de echtscheiding in te leiden tussen mij en de partij. Ik ben niet uit op een vechtscheiding. Laten we uiteengaan als volwassenen en beseffen dat onze visies en verwachtingen niet meer dezelfde zijn. Zeg nooit nooit, misschien hebben we mekaar in de nabije toekomst nog nodig en moeten we rond de tafel gaan zitten om Vlaanderen te geven waar het politiek recht op heeft. 1 partij kan niet de toekomst van een onafhankelijk Vlaanderen claimen. Daarvoor moet je met meer strekkingen en politieke partijen aan tafel gaan zitten. Alleen al dat besef moet doordringen in alle geledingen van een partij. Ik zit hier niet om het proces van het Vlaams Belang te maken. Ik erken de kansen die de partij mij heeft gegeven. Ik erken de steun die de architecten en gelovers van de verruiming hebben gegeven. Dat maakt mijn beslissing, als mens vanuit het emotionele, moeilijk.
Ik moet een aantal mensen in de steek laten, achterlaten en verlaten. Mensen die steeds weer, tot aan deze mededeling, mij verdedigd hebben. Dank u en sorry Filip Dewinter, Gerolf Annemans, Anke Vandermeersch, Wim Wienen, Chris Colman, Erik Arkens, Kathleen Martens…
Ik ben niet naïef, in de politiek tellen ratio, stemmen winnen, marktaandelen, eigenbelang en macht. Vandaag ben je vriend, morgen vijand. In tegenstelling wat sommigen denken, ik bekijk het niet zo zwartwit. Daarom moest ik deze beslissing in stilte nemen, ver weg van de wetstraat, onverwacht. Zonder onverwachte inmenging, eveneens rekening houdend met de pers en subjectieve media die niets liever hebben. Het Vlaams Belang aanpakken is hun enige doel geworden, de verarming van de maatschappij en onze democratie. Het politiek correcte denken als mantra en dogma. Het spervuur zal ik en het Vlaams Belang wel overleven. Wij zijn beiden overlevers en vechters. Ik wil mezelf zijn en blijven. Ik wil de kiezer en de burgers in de ogen kijken, met open vizier als iemand die achter zijn grondbeginselen blijft staan. Daarom ben ik ervan overtuigd dat ik de partij moet verlaten en mee moet helpen aan een nieuwe politieke beweging en strekking in Vlaanderen die nauwer aanleunt, in de letterlijkheid, met mijn grondbeginselen dan het Vlaams Belang van vandaag. Onze democratie is opgebouwd met mensen die een visie hebben, een mening een afwijkende mening. Dat heet democratie. U mag het niet eens zijn met mijn beslissing, u mag mij veroordelen… da’ s uw volste recht. Maar u, en geen enkele partij, mag mij ontnemen waar ik al bijna 25 jaar voor vecht, vroeger in media en nu in politiek, de vrijheid van meningsuiting. Freedom of speech. Ik heb besloten om mijn kandidatuur, lijstduwer, voor de federale verkiezingen op de lijst van het Vlaams Belang in te trekken. Ik heb besloten de partij te verlaten. Ik heb beslist om Jean Marie Dedecker te steunen met het politieke project, een nieuwe beweging, lijst Dedecker. Ik doe dit in volle overtuiging. Wie niets doet, doet niets verkeerd. In ben ervan overtuigd dat ik de deur probeer te openen naar ene brede Vlaamse politieke beweging. De politiek van het gezond verstand, ten dienste van Vlaanderen. Ene tussenstap naar het einde van de linkse dictatuur.
Ik ben Jurgen Verstrepen, vlaams volksvertegenwoordiger ,Antwerps gemeenteraadslid Bedankt voor het luisteren.
