22-10-2008 - Frank Thevissen - Achter het nieuws
De media-aandacht voor het boek Zwart op Wit van Jurgen Verstrepen bewijst precies wat de auteur aanklaagt: een kruipende pers die zichzelf muilkorft en anderen probeert dood te zwijgen.Van de 208 pagina's werden er slechts 4 besproken. Die waren niet eens relevant. Wat écht zou moeten angst inboezemen, heeft dat blijkbaar ook gedaan.
De media-aandacht voor het boek Zwart op Wit van Jurgen Verstrepen bewijst precies wat de auteur aanklaagt: een kruipende pers die zichzelf muilkorft en anderen probeert dood te zwijgen.Van de 208 pagina's werden er slechts 4 besproken. Die waren niet eens relevant. Wat écht zou moeten angst inboezemen, heeft dat blijkbaar ook gedaan.
'Ik heb nog geen tijd gehad om Zwart op Wit te lezen, dus mijn voorlopige oordeel is gebaseerd op wat erover in de pers is verschenen', verklaarde Boudewijn Bouckaert in Knack van 8 oktober jl. verwijzend naar de pocket waarin Jurgen Verstrepen een boekje open doet over de vermeende liefdesrelatie tussen Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke.
Zoals professor Bouckaert zijn er ongetwijfeld velen. Je verwacht immers dat je in een land met z'n relatief divers en kwalitatief hoogwaardig medialandschap mag vertrouwen op diezelfde media om degelijk en evenwichtig geïnformeerd te worden.
Helaas voor Bouckaert en mediagebruikend Vlaanderen: welgeteld 204 pagina's bleven in de uitgebreide verslaggeving rond het boek compleet onbesproken. Aangezien de pocket 208 pagina's telt; zonder meer een problematische vaststelling en een onbesproken boek.
De sensatiejournalistiek die werd gepleegd rond 'Zwart op Wit' zal de verkoop ongetwijfeld prikkelen, maar dat neemt niet weg dat de inhoudelijke 'scheefspinning' van dit boek in de media ronduit grotesk was.
De verslaggeving bij de publicatie kan dan ook gelezen worden als één groot afleidingsmanoeuvre, met koppen als 'Verstrepen hangt vuile was VB buiten' (De Morgen, 30 september 2008. p. 6.), 'Verstrepen rekent af met Vlaams Belang' (Het Nieuwsblad, 30 september 2008. p. 18.), 'Hij schrijft onder meer over de 'liefdesaffaire' tussen Vlaams parlementslid Marie-Rose Morel en ex-voorzitter Frank Vanhecke en cantussen waar nazi-liederen werden gezongen.' (De Standaard, 30 september 2008. p. 6.) 'Seks, geld en naziliederen' (Gazet van Antwerpen en Belang van Limburg, 29 september 2008. resp. p. 6. en p. 4).
Het is wel bijzonder cynisch vast te stellen dat het boek van de man die van 'Freedom of Speech' consequent zijn handelsmerk tracht te maken, ondanks de massale media-aandacht voor het boek, door diezelfde media genadeloos wordt gecensureerd.
Daardoor zullen de verkeerde mensen dit boek om de verkeerde reden aanschaffen om zich vervolgens bekocht te voelen. Want wie - afgaand op de krantenkoppen - een soort geactualiseerde, stomende remake van 'Ilsa, Wolvin van de SS' uit 1975 in boekvorm verwacht, komt zonder meer bedrogen uit.
Veel ophefmakender is dat de eerste 122 pagina's van het boek door de media compleet werden genegeerd. En dat is allerminst toevallig. De eerste elf deeltjes van het boek schetsen immers een ontluisterend beeld van de manier waarop een krans van Vlaamse politici achter de schermen de mediacarrière van Verstrepen fnuikten en hem uiteindelijk journalistiek monddood maakten. Het is een bij momenten angstaanjagend relaas met regelrechte maffiatrekken. Opvallend duiken daarbij telkens weer dezelfde politieke namen op die ook in andere dossiers opgeld maakten.
Het blijken ook telkens opnieuw dezelfde politici te zijn die hun macht aanwenden om achter de schermen de media naar hun hand te zetten en op drieste wijze hun tegenstrevers uit te schakelen en te broodroven. Concreet verwijst het boek naar Patrick Dewael, Bart Somers, Karel De Gucht, Noël Slangen van de Open VLD en Steve Stevaert en Guy Peeters van de Sp.a.
De oprukkende journalistieke kanker van de politieke inmenging en de impliciete dreiging die ervan uitgaat, is blijkbaar zodanig uitgezaaid, dat geen enkele journalist het nog aandurft om de passages waarin Guy Peeters, Steve Stevaert, Karel De Gucht of Noël Slangen opduiken ook maar te citeren, te bespreken, voor te leggen aan de auteur én de betrokkenen, laat staan hun rol te onderzoeken. Autocensuur en de censuur van het verzwijgen dreigen zowat de meest ernstige vormen van mediacensuur te worden waarmee de Vlaamse politieke journalistiek te kampen heeft.
Dit boek vormt een uitgelezen kans om deze wanpraktijken en het machtsmisbruik van een aantal politici aan de kaak te stellen en verder uit te spitten, maar blijkbaar vonden de media het opblazen van pikante seksroddels rond de vermeende liefdesaffaire van Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke relevanter en vooral ... veiliger.
Wie het boek integraal leest, beseft meteen dat de machinaties van een kleine groep invloedrijke machtspolitici in dit land - veelal met banden binnen de loge - een stuk meer angst moeten inboezemen dan het relaas over de doortocht van Jurgen Verstrepen bij het Vlaams Blok en het Vlaams Belang in de hoofdstukjes 11 t/m 17. In vergelijking met de malafide praktijken van de hogervermelde Open VLD- en SP.a-bonzen zou men zich wellicht beter eens bezinnen over de wenselijkheid, de noodzaak en de hoogdringendheid van de invoering van een bijkomend cordon sanitaire.
Onder logebroeders: Stevaert (SP.a) en Slangen (Open VLD)
Een van de vele ontluisterende passages in het boek van Verstrepen is deze waarin de Open VLD, Verstrepen in de aanloop van de verkiezingen van 2007 een tijd lang trachtte in te lijven. In dat verband krijgt Verstrepen op zekere dag een telefoon van Noël Slangen.
Slangen: 'De aandacht die u hebt gekregen door het afvoeren van uw programma is perfect voor ons. We kunnen u echt in de markt zetten met de vrijheid van meningsuiting. (...) Daar kunnen we een mooie campagne omheen bouwen, maar er is wel één punt waar we wat verveeld mee zitten. Dat ligt echt nogal gevoelig. U hebt Steve Stevaert beschuldigd.'
Verstrepen: 'Ja, en dan? Wat is het probleem?'
Slangen: '(...) U hebt overal laten doorschemeren dat Steve mee verantwoordelijk is voor het stopzetten van uw programma. Dat staat in verscheidene artikelen.'
Verstrepen: 'Meneer Slangen, dat heeft Steve himself gesuggereerd in het bijzijn van Goedele Liekens, Paul Van Den Driessche en van zijn woordvoerder. Ik mag ter plekke dood neervallen als het niet zo is.'
Slangen: 'Ja maar, misschien zou het nuttig zijn dat u nu, dus voor dat u officieel bekendmaakt dat u bij ons komt, die journalist belt en hem publiekelijk uw verontschuldigingen aanbiedt. Vertel hem dat Steve Stevaert er niets mee te maken heeft, want u weet, Stevaert is populair. (...) Zeg gewoon dat u zich heeft vergist.'
(Verstrepen): 'Ik stond op mijn benen te trillen. Zo ging dat dus in de politiek. Het beviel me niet. Trouwens, Slangen werkte toch voor de VLD en niet voor de Sp.a?
Uit: Jurgen Verstrepen, Zwart op Wit. Lampedaire Uitgevers, Antwerpen, 2008. p. 115
