Gisteren en vandaag gemeenteraad over de beleidsbrieven en centen in Antwerpen. Het is niet zomaar oppositie versus meerderheid. Zoals het er nu uitziet zal in 2014 de stadskas leeggeplunderd zijn... en dan? Een nieuwe burgemeester en schepencollege zonder centen? Dat belooft!
UPDATE Op dag 2 heb ik als fractieleider van LDD Antwerpen de begroting... niet goedgekeurd. Wordt vervolgd, ook al deed openVLD-er Bungeneers zijn best om mij te overtuigen :-)
De begrotingsbesprekingen. Elk jaar weer een hoogmis. Met zeer veel aandacht heb ik de afgelopen week de commissies gevolgd, geluisterd naar de beleidsbrieven en de begrotingen.
We leggen een begroting in evenwicht voor, sluitend tot 2014. Maar wat u misschien erbij moet vertellen is tegen 2014 wordt er meer dan 200 miljoen verlies geleden, tegen dan zijn de reserves verdwenen en vanaf dan zal men alweer moeten lenen.
Ik citeer inspectie financiën: in de periode 2010-14 stijgen de uitgaven sneller dan de ontvangsten, een trend die onhoudbaar is. Vorig jaren (heb de citaten opgezocht) verklaarde de schepen dat : “het verlies geen gewoonte mag worden” dat was 2008. In 2007 was het “ er is dreiging dat de zo zorgvuldig opgebouwde reserves gaan opgesoupeerd worden”. Zo lang op voorhand de ramp zien en niets kunnen ondernemen tegen die ramp?
Het stadbestuur zit op een financiële titanic en het schepencollege gedraagt zich als het orkest dat blijft spelen tot men gezonken is. De ijsbergen die u niet wil zien zijn nog steeds de gevolgen van de economische crisis, de regularisatiegevolgen in combinatie met financiële crisis bij gezinnen en als laatste, de ultieme klif-ijsberg: het OCMW.
Geloof me. Ik heb lang nagedacht of ik jullie beleid zou steunen. Of ik zou afstappen van het voorspelbare oppositie tegen en zout op slakken verhaal. Ik heb mij ingegraven in jullie nota’s en begrotingen en ik ben… teleurgesteld. Misschien overtuigt u mij straks, doe wat moeite.
3 jaar geleden hebben jullie beleidsbeslissingen genomen in een periode van overvloed. De hoorn des overvloeds. Die is nu leeg. Vandaag zit de stad in een crisis, die niet volledig jullie schuld is en we kennen allemaal de problemen; werkloosheidsstijging, bedrijven die sluiten, dalende economische activiteit in de Antwerpse haven, ongewenste regularisatie die het OCMW zullen plunderen … het zal wat kosten.
Natuurlijk is de hogere overheid hier schuldig aan, maar vreemd genoeg, zitten jullie ook op dat niveau. Ik heb het nog steeds moeilijk met bvb. een NVA die hier doodleuk oppositie voert, zoals vorig jaar, terwijl ze behoren tot de meerderheid. Wat is het nu? Steunt N-VA deze begroting of niet?
Prioriteiten.
Als een gezin moet besparen en uitkijkt op een schuldenberg over 4 jaar dan wordt bespaard op plopsaland bezoekjes, restaurantbezoek en cultuur. Als een stad in dezelfde situatie zit dan bespaart men blijkbaar enkel wat lineair en gaat men ervan uit dat er extra centen zullen binnenkomen.
Prioriteiten en oog voor veranderende omstandigheden zie ik niet.
Ik zie te weinig inspanningen op het vlak van economie, middenstand en tewerkstelling. Neen, men voert het bestuursakkoord onveranderd verder uit zonder rekening te houden met de nieuwe situatie. Geen nieuwe speerpunten, accentverschuivingen of bijstellingen.
Ik weet dat het niet verplicht is om bijsturingen te doen omwille van gewijzigde omstandigheden maar het zou een dynamisch stadsbestuur sieren om bijsturingen te doen omwille van die veranderingen. Het zou een niet zo conservatieve houding zijn. Een nieuw elan geven aan de stad: sterk in crisissen, flexibel, kort op de bal of sterk bestuur in moeilijke tijden.
Helaas. Neen.
Waarom hebben jullie zoveel angst om bepaalde nutteloze uitgaven onder de loep te leggen en daar radicaal in te snoeien? Zijn al die uitgaven wel nog vereist? Zijn de doelstellingen nog wel juist? Zijn de courante uitgaven nog wel verantwoordbaar versus de inkomsten? Ik mis een nuchtere audit van beleid en kost, vooral het kritisch onder de loep nemen van de uitgavenkredieten. Een analytische boekhouding zou ons beter op weg helpen met inzichten.
Je kan heel wat vragen blijven stellen:
Is geld uitgeven voor gezinsplanningen van het OCMW nog realistisch en nuttig? Waarom geen extra besparingen bij het OCMW naast die opgelegde?
Moet men zoveel geld uitgeven om na te denken over stadontwikkelingen? Kan men niet wat goedkoper denken?
Moet Antwerpen wel een duurder sportbeleid hebben dan andere Vlaamse steden?
Het onvruchtbaar maken van zwerfkatten (stijging 2010) Ik zit wel te wachten op gecastreerde katten terwijl sommige mensen de restjes eten bijeenschrapen....
Moet men fietsstallingen en gratis fietsen uitbreiden in deze tijden?
Of het vele geld voor nieuwe databanken.
Maar enkele voorbeelden.
Vragen die verder gaan dan besteding van centen en budgetten.
Kijk, elke schepen heeft hier de afgelopen week zijn of haar verplicht nummertje opgevoerd. Weinigen hebben mij kunnen overtuigen. Ik heb de indruk dat men zich voortsleept volgens het bestuursakkoord naar 2012.
Nog een voorbeeld van dit gedrag;
“We zullen inspanningen leveren op het vlak van aantrekken van nieuwe internationale hoofdkwartieren”
Mooi. Maar dan lees ik dat België, een transitstaat geworden, een outletstore voor onze grote buurlanden. Er zijn tal van kleinere landen die beter doen. België trok vorig jaar 45 procent minder buitenlandse investeringen aan. Terwijl het totaal aantal investeringen in Europa relatief stabiel blijft, is het in België sterk gedaald. De vooruitzichten voor de toekomst zijn niet meteen rooskleurig. Het aantal internationale ondernemingen dat overweegt in België te investeren in de nabije toekomst daalt van 33% in 2008 naar 23% in 2009 (-10%), het laagste peil sinds de start van het jaarlijkse onderzoek in 2005. Dat zijn de harde en naakte cijfers die de voluntaristische wensen van een schepen en zijn lokale beleid volledig ondergraven.
Antwerpen is geen eiland, hoe graag men ook wil.
De stad maakt ook een raming van de inkomsten voor de komende vijf jaar. Dat is een oefening die wordt opgelegd door de overheid. 'Op basis van voorzichtige ramingen, zowel voor inkomsten als voor uitgaven, blijft er in 2014 nog een positief begrotingsresultaat over van 14,6 miljoen euro' Citaat: “…dat resultaat zal in de toekomst alleen nog kunnen stijgen.”
Ik wil wel maar ook hier. Dat terwijl de federale regering telkens weer onder vuur ligt vanwege overschatte inkomsten.
Antwerpen is geen eiland.
De jaarlijkse resultaten zijn vanaf 2011 negatief, waardoor de stad haar reserves opeet en dat zijn redenen voor ongerustheid. Knipperlichten. Deze situatie is vergelijkbaar met wat we op het Vlaamse niveau hebben gezien; de volgende legislatuur moet het zonder centen doen; wie wil dan nog burgemeester worden? Om te beginnen met schulden en een lege kas?
De OCMW-begroting van de stad Antwerpen voor 2010 zit met een tekort van bijna 30 miljoen euro. De stad bespaart 2,75 procent op haar budget. Dat betekent bijna 3 miljoen euro minder aan toelage voor het OCMW. Door de crisis klopten duizend mensen extra aan bij het OCMW voor financiële hulp en niets wijst erop dat deze situatie veranderd is. Ik hoor op radio en televisie een schepen die schattingen geeft en cijfers die we nog niet kennen. Ramingen. De regularisatie zorgt op haar beurt ook voor meer uitgaven die we nu alleen maar kunnen schatten en waarvoor de stad zal moeten opdraaien.
Ondertussen mag de stad niet stilvallen en ik begrijp dat men een vertraging toestaat door de economische toestand. Uiteraard wordt een groot aantal eerder opgestarte projecten in 2010 voortgezet of afgewerkt. Ik ben daar in sé niet tegen. De beleidsbrieven zijn premature nieuwjaarsbrieven en voorlopig niet meer dan dat.
Antwerpen zit nog steeds met ziektes waarvoor u onvoldoende aandacht heeft; een verkeers –en parkeerbeleid waarbij de stad verder leegloopt, een onveiligheidsgevoel in bepaalde buurten, de continue import van armoede en de stijgende migratieconflicten. Dat los je niet op met wat meer speelpleinen, wat vriendelijkere loketten en wat meer pampers van het OCMW of gratis fietsen.
Afrondend
Ik zit met een duaal gevoel. Ik heb begrip dat bepaalde projecten verder moet uitgevoerd worden maar ik krijg het gevoel van een soort struisvogelpolitiek in afwachting van ander politiek en economisch weer.
Een lineaire besparing, met lange tanden, omdat men niet anders kan. En rekeningen die op ons afkomen waar met zelfs vanuit een conservatieve houding, met droge vinger, niet weet wat er exact op ons afkomt.
Ik kan deze begroting niet anders omschrijven dan een liposuctie en botox behandeling. We nemen een klein beetje vet weg en we spuiten onze lippen vet op terwijl we allen weten dat de patiënt de eerste indicaties heeft van een chronische ziekte. We hebben geen plastische chirurgie nodig maar gezondheidsingrepen en een medische behandeling.
