Zoals elke gazet, elk medium hoort bij de laatste week van het jaar een terugblik. Vreemd dat mensen aan het einde van een jaar altijd even willen terugblikken naar dat jaar. Tja. Eindejaarinterview, eindejaarvraagjes, eindejaarreflecties en in één adem voornemens voor het nieuwe jaar. Awel.. ik heb geen goede voornemens!
Noteer het maar en laat me met rust.
Het enige interessante aan dat eindejaargedoe is dat je bij jezelf de oefening maakt “Wat heb ik onthouden of wat was een opmerkelijk en belangrijk moment?”. Je stelt vast dat vele feiten gewoonweg er niet ‘meer’ toe doen.
Zoals elk jaar, publiceer ik zelf maar een ‘eindejaarslijstje’. Niet dat ik hengel naar aanwezigheid in een boekske, gazetje of partijblad. Geef me maar mijn ‘eigen’ medium, deze weblog, waar ik in alle vrijheid, ongecensureerd en onafhankelijk van god en klein wetstraatpierke mijn mening kan plaatsen.. Geen plaats voor negatieve vaststellingen, dat laat ik over aan de beroepskankeraars, politieke tegenstanders, negativisten, bevooroordeelde journalisten enzovoort.
Ik wilde dit jaar aan het lijstje beginnen en in dat onbewaakt moment, begon ik na te denken over wat ik afgelopen jaar heb meegemaakt. Heel wat. Een superhard jaar. Een gevuld jaar met héél wat fijne momenten en nieuwe ervaringen, maar ook slechte. Alhoewel, het slechte was misschien ook nodig. Nog steeds, na alle omzwervingen en ervaringen, was ik te goedgelovig in mensen. En net dat was mijn achillespees. Daarvoor moet je 43 geworden zijn....
Het slechte kwam meestal uit de politieke hoek, de job en de wereld van de eigen partij. Daar zat mijn beste les van het afgelopen jaar: vertrouw niemand in de politiek.
Nooit gedacht dat ik die les en ervaring nog ging krijgen. Ik wilde ze eigenlijk niet maar ze besloop me zonder dat ik het in de gaten had. Je kent de theorie; de eerste goede raad die ik kreeg in 2004 bij mijn stap naar de politiek 'Je grootste vijanden zitten in je eigen partij'. 6 jaar later is die bevestiging er. 'Het is een kippenhok waar elke kip alles doet om hoger op de stok te geraken en dan... schijt ze op elke kip die lager zit.' (Ik verwijs hier naar de beste reclamespot voor een krant over politiek ooit.)
Wat ik in verkiezingsjaar 2009 heb gezien en meegemaakt van mensen die persé over mijn kop wilden springen in de hoop politiek hoger te komen op de kip-schijt-stok is onvoorstelbaar. Een mens staat ervan te kijken.
Het politieke amateurisme wil ik zelfs nu niet vermelden de technieken van het valselijk inlichten van de publieke media ook niet. De menselijke factor verdient wel mijn aandacht.
Hoe ver sommigen gaan in het proberen te vernietigen van iemands naam, integriteit, imago, hoe sommige mensen die je kent beginnen graven in je privédata en de privacy schenden, hoe leugens worden gecreëerd, laster een eerroof verspreid, publieke vernederingen, daarbij opgeteld uitingen van egoïsme, eigenwaan, zelfverheerlijking....allemaal met maar één doel: macht en een 'concurrent' vernietigen. Ik keek verbaasd toe. Ook bij de vaststelling dat het meestal nog nobody's en bazenpoepers waren ook.
Politieke macht. Pikorde. Titels.
Kijk, de analyse op zich is boeiend. De ervaringen ook. Zoals ik eerder al aanhaalde zijn het slechte ervaringen van 2009 maar daarom niet slecht voor mijn ik, mijn evolutie van voortschrijdend inzicht in de dingen des levens. De werking van mens, samenleving en maatschappij.
Het is van alle tijden. Op mijn nachtkastje ligt de verplichte lectuur voor elke politicus: Il Principe van Machiavelli. Het is nooit anders geweest en inderdaad, overleven in de politiek is slecht voor je gezondheid. Ook dat heb ik meegemaakt en is het enige zwarte puntje in 2009.
Je lichaam, je systeem dat een signaal gaf. Op mijn verjaardag dan nog begot. Zo van 'deze dag moet je zeker onthouden'. Een reboot van je systeem waar je niets aan kan doen. Het knipperlicht van een overload. En misschien moest dat ook maar eens gebeuren. Vanaf dat moment heb ik besloten om onder andere mijn ecofootprint -sorry groentjes- te vergroten door -als ik kan- te ontsnappen. Cynisme brengt een beetje redding. Nooit gedacht dat ik dit ging zeggen.
Terugkijkend: 2009 was dus een fantastisch jaar. Ik hou van dynamiek, bijleren, ervaren ... en daar horen ook slechte ervaringen bij. Escapisme haalt niets uit. Mijn credo is nog steeds dat je moet leren en vooruitgaan: wat je niet kapot maakt, maakt je sterker. Uit de slechte momenten, moet je het goeie voor jezelf halen op zoek naar de perfectionering van jezelf.
Als dat geen goed voornemen is...
