Het was hier wat stiller en nogal wat mensen zijn dat niet gewoon. Het klopt. Maar misschien, gezien de blijvende blablabla over LDD, was dat beter zo. Ik ken mezelf.
Soms moet je dingen loslaten. Deze week is het me gelukt maar daarvoor moet ik meestal wel wegvluchten uit dit land. Echt wegvluchten bestaat niet: laptop, blackberry en mobile internet gaan sowieso mee. Een wifi spot op een terras is ook meegenomen en de hotels met gratis internetconnectie bekijken we dankbaar.
Als ik niet op de hoogte kan blijven dan krijg ik buitenlandstress. Het spijtige is; ik had afgelopen week liever niet op de hoogte gebleven van thuisland en maatschappij. Van de treinramp tot het geleuter over LDD. Al goed dat ik in het buitenland zit. Al goed dat ik afstand genomen heb. Ik zou me nog kwader gemaakt hebben en me -gedreven als ik ben- weer gemengd hebben of een duidelijk geventileerde mening naar buiten gebracht hebben.
Maar elk nadeel hep zen foordeel. Vanop een afstand de zaken overdenken is een luxe.
Als LDD-er van de eerste verkiezing in 2007 heb ik helaas de laatste jaren een vreemde evolutie gezien. Niemand gaf ons een kans en als eerste parlementslid van LDD was dat moeilijk, zowel om campagne te voeren als mensen overtuigen. Ik vergeet nooit hoe we mekaar moesten oppeppen en erin blijven geloven, jm en ik.
We haalden het, met een kleine groep. Geslaagd! ... En dan kwamen de 'anderen'. Mensen die kost wat kost in de spotlight wilden staan. Gewoon omdat ze vonden dat ze daarop het recht hadden. Het was voorbestemd volgens hen. De 'uitverkorenen' zagen hun enige mogelijkheid ooit om zonder risico in het parlement te geraken. Bij elke opzwepende peiling werd de inzet groter. DeWever zei toen tegen mij: jullie zullen het uitzweten, bonne chance. Hij kreeg gelijk.
Meestal dacht ik toen: geef het wat tijd, volwassenheid en politiek inzicht komt niet meteen. Je kan een partij die zo kort bestaat niet vergelijken met alle anderen die al decennia bestaan. Die stormen overleven we wel met 2 vingers in onze neus. Maar telkens weer zie en zag ik in onze rangen demarches waarbij ik mijn hoofd moet schudden en dan heb ik het niets eens over het aantal messen dat in mijn richting kwam. Heb die verzameling in de bbq-schuif gelegd voor een groot feest. Tja. Politiek, je weet waar je aan begint...
Voor de innerlijke vrede en politieke langetermijnstrategie hield ik regelmatig mijn mond. Meerdere keren. Omdat ik het zo professioneel mogelijk wilde aanpakken. Het politieke spel was voor mij geen onbekende meer. Je leert het snel als je eens met je gezicht tegen de muur knalt.
Ik ruilde vrijwillig mijn absolute free speech om tot lange termijn te denken, intern discussiëren. Waarom? Toekomstvisie, weet je wel.
Vreemd genoeg probeerde men in de pers en daarbuiten me het imago te geven van een ruziemaker, iemand die niet kon zwijgen én samenwerken. Einzelgänger. Cynisch genoeg wat men eerder Jean Marie verweet. De pers moest eens weten wat ik allemaal niet heb verteld. Ik liet nogal wat over me heen gaan omdat ik me niet wilde bezig houden met haantjesgedrag, de waan van de dag, politiek amateurisme en politiek gespin. Bij andere gevestigde en georganiseerde partijen kent men dat gedrag, die strategie, ook wel.
Ik ben niet veranderd.
Ik ben in de politiek gestapt om iets te veranderen, een andere stem te laten horen, een andere politiek na te streven omdat nu net de politiek mij geslachtofferd heeft. Ik ben niet in de politiek gestapt om snel snel een kar te keren en aan partijen te gaan hangen die nu net alles doen wat het omgekeerde was van het LDD verhaal. Voor sommigen was mijn politiek parcours niet correct genoeg, het weze zo. Ik kijk in de spiegel en zie dat mijn principes niet verloochend heb.
Propere politiek, freedom of speech, anders zijn, zeggen wat niet mag, concrete oplossingen, liberaal denkend, sociaal voelend, groen realistisch, rebels, dynamisch en vernieuwend. Gezond verstand in een combinatie met gezond rechts.
Ik hoor onze kernboodschappen te weinig. Ja we moeten onszelf een nieuw elan geven, heruitvinden. Dat is logisch. Dat moeten alle partijen trouwens doen maar je mag nooit je USP verlaten, jezelf overbodig maken, in de voet schieten en aan navelstaarderij doen. Anders loopt het fout met heel wat schade als gevolg. Ik stond dikwijls verbaasd te kijken hoe men valstrikken voor ons klaarlegde waar ze bij LDD met beide voeten inliepen. Soms stond ik te roepen in de woestijn en moest nadien zeggen : 'told you so' .. maar daar koop je niks mee. In onze partij geven teveel mensen zelf de stok aan onze vijanden; aan pers en concurrentiële partijen. Teveel van hen laten zich iets wijsmaken, laten zich ophemelen met beloftes. In vele gevallen gaat het niet over ideologie maar over harde politieke marketing: de kleine procenten die wij nog hebben volgens de peilingen zijn broodnodige procenten voor de groei en macht van andere partijen. Een fractie van 8 in het Vlaams Parlement is begot nog altijd groter dan Groen en veel groter dan wat de N-VA jarenlang haalde voor hun uiteindelijke doorbraak! Ofwel geloof je in die andere politiek, ofwel niet. En stop bij mij a.u.b. over denktanken, verenigde ideologiëen enzovoort enzoverder. Daarmee help je de burger niet.
LDD loopt nog steeds in de weg van velen. Dat merk je wel aan de nijd en het zuur dat in de pers gebruikt wordt tegen ons. Daar moet je maar tegen kunnen. Vandaag een held, morgen een paria. Oppositie betekent ook dat je inderdaad 10 keer harder moet roepen om eens in de Gazet te komen of voor een linksgekleurde televisiecamera. En je moet vooral ook kunnen zwijgen. Je moet zeker stilzitten als je geschoren wordt en vooral in de luwte voorbereiden.
Zeldzame eigenschappen.
