De eindejaarslijstjes. Elk jaar weer dezelfde vragen en opmerkingen en je ontsnapt er niet aan. Vandaag ook in het stadhuis de vraag voor Gazet Van Antwerpen: wat zijn je voornemens voor 2011? Oeps. Ik had er nog geen en ook nu niet verwacht. Wat nu?
Vroeger ontsnapte ik nog met ‘stoppen met roken’ of ‘gezonder eten’ of ‘meer bewegen’ of ‘mijn vrienden wat beter behandelen’ maar al die voornemens vallen weg. Gestopt met roken, gezonder leven en eten, fanatiek sporten en bewegen en de weinig vrienden aan boord houden. Allemaal ingevuld. Wat rest je nog hoe ouder je met beide voetjes in het leven staat? Wat minder wijn?
Ach. Da’s dan ook misschien het enige wat nog ongezond zou zijn maar laten we eerlijk zijn, we wonen al in de meest luchtvervuilde regio van Europa dus…
Mijn goede voornemen dat ik wel wil volgen en naleven is dat ik niet meer zo kritisch zal kijken naar mijn leeftijdklok. Het is vreemd als je plots begint te rekenen in termen van ‘hoe lang heb ik nog te gaan in optimale omstandigheden’. Lees: de levensklok. Je zit over de helft en je vraagt je af wat je allemaal nog wil invullen. En of dat wel kan, lukt en nog haalbaar is. Negatief is dit proces niet hoor want het gevolg hiervan is dat je waardeparameters begint te gebruiken op vanalles en nog wat. Is het de moeite waard? Tijdverlies of niet? Ergernis waard of niet? Geluk waard of niet? Enfin, de in-vraag-stellings-periode. Je omgeving begrijpt het soms niet maar dat hoort er nu eenmaal bij. Het is soms heilzaam voor je ziel om even op de rem te gaan staan en diep na te denken over de zin van het bestaan en waarom we op deze aardbol rondlopen. Diepe gedachten hé?
Tiens, borrelt daar niet een nieuw voornemen op? Juist. Ik heb er eentje maar natuurlijk kan ik dat pas vertellen in januari.
Met een fijn glaasje champagne in de hand.
Goed plan
Ondertussen moet u het dan maar stellen met deze reacties.
