De geslepen vrouw.
Bij veel van mijn ontmoetingen stel ik vast dat uiteindelijk bijna altijd de vrouw beslist over de flirt, de kus en seks.
Laten we eerlijk zijn: wij mannen denken met ons haantjesgedrag, vlotte babbel, macho houding, geldbiljetten of blitse auto aan zet te zijn. Aandacht trekken, de staart van een pauw…. Sorry dat ik mijn soortgenoten moet ontgoochelen, niets is minder waar. Vrouwen hebben op het vlak van ‘beschikbare’ mannen een zevende zintuig. Opgelet: in combinatie met een vrouwelijke strategie is dit dodelijk en eindigt het in het slechtste of beste geval bij huwelijk of zwangerschap.
Mannen moeten maar niet zo dom zijn.
De jaren negentig. Ik ging alleen wonen in centrum Antwerpen en had wel wat cafévriendinnen. Angèle was blond, slank en blauwe ogen. Allez, dat van die ogen was fake want ik ben pas nadien te weten gekomen dat er gekleurde lenzen bestonden en plastische chirurgie was toen nog niet ingeburgerd. Ik had een boon voor haar maar ze was altijd met foute vriendjes aan het smossen dus die complicaties zag ik niet zitten. Ze woonde samen maar voor sommige vrouwen is dat geen criterium om niet te flirten want we hadden wel eens afgesproken op een terras voor een tête-a-tête .. Ik wijk af….
Angèle was ondertussen ‘vrij’, haar Spaans horecavriendje had teveel vrouwen in de diepte geïnterviewd en ze was nu op pad. Veroveringspad. Een soort vrouwelijke queeste na een breuk, de zoektocht naar ‘de juiste’.
Ik kom in Antwerpen wonen.
Je verhuist, wat doe je dan? Je laat dit opzettelijk vallen bij je cafévrienden -en vriendinnen in de hoop dat een hulpje opdaagt. ‘Ah je verhuist? Ik kom wel helpen. Zaterdag?’ vroeg Angèle. Tuurlijk, dacht ik, we zullen wel zien welke wachtrij voor mijn deur staat. Meestal is dat de politie die wat mompelt over het feit dat je geen parkeerverbodsborden hebt aangevraagd. Als je echt geluk hebt staat er een nog zatte vriend die hopeloos in de weg loopt en vraagt waar de pintjes staan.
Die zaterdag stond Angèle voor de deur. Skinny jeans, slank figuur, gympies, kort spannend minuscuul topje tot net onder de borsten, Amerikaans petje, lang haar in een staartje en een vat vol enthousiasme. ‘Als ik iets beloof doe ik het éh!’ zei ze. Een scène die je meestal in MTV clipjes zag.
We hadden elkaar de maanden ervoor regelmatig ontmoet; ze dook op in de club waar ik als DJ draaide, ze passeerde met vriendinnen in mijn stamkroeg, we spraken af op feestjes en evenementen.. soit, we leefden in het Friends tijdperk.
‘Lucky me’ dacht ik en observeerde de verhuis fitness oefeningen die alle vrouwelijke lichaamsrondingen tot hun recht lieten komen. Zelfs de pareltjes zweet zijn me niet ontgaan. Als man zie je dat nadien nog eens in slow motion, soort ‘repeat’ functie in het mannelijk brein als grapje van de almachtige om ervoor te zorgen dat je verstand niet weet wat kiezen: boven blijven of samen met het bloed naar beneden zakken? Wat gaat het zijn? Lachen daar in die hemel.
Uiteindelijk gingen we samenwonen.
Er kwam verliefdheid, passie, samen zijn enzovoort maar de volgende scène is me altijd bijgebleven.
Ongeveer twee jaar na de verhuis. Kaarsjes, glas wijn in de hand, achtergrondmuziekje, samen knuffelend in de zetel en praten over het verleden. Vrouwen doen dat nota bene graag. Een soort bevestiging ritueel voor hen, check en balance. ‘Weet je nog hoe we mekaar hebben leren kennen? Weet je nog toen? Weet je nog die eerste date? Oh (opgewonden) .. en toen ik je voor de eerste keer zag in die discotheek? Zo helemaal in ’t zwart!’ enzovoort enzoverder…
Altijd eindigend met die ene onontkoombare vervelende vraag: ‘Wat dacht je van mij toen jij me zag? Kom, vertel?!’
Ik heb als een mijmerend verliefd filosofisch veulen geantwoord want toegegeven ik kan wel genieten van die momenten. Gezien mijn interviewtechnische karaktertrek draaide ik het om. Ik zei: ‘Toch echt toeval dat we op dezelfde lijn zaten hé? Waarschijnlijk moest het zo zijn want iemand leren kennen waar het mee klikt is een lotje uit de loterij èh? Toch zo fijn dat dit moest gebeuren, niet? Wat dacht jij toen allemaal?’
De onaangename waarheid.
In die zetelcocon van gezelligheid kreeg ik het volgende antwoord. ‘Oh, toen het gedaan was met Juan dacht ik, nu ga ik voor Verstrepen. Had je dat niet door? Ik had allang een boon voor je. Dacht je echt dat dat per toeval was toen ik opdook? Ik wist wat je deed, ging naar de zonnebank, maakte me mooi en ik wilde je. Maar jij negeerde me en ik nam me voor, niet met mij! Zoals die verhuis, weet je nog? Awel, ik dacht, ik maak me zo sexy mogelijk en nu zal hij me wel zien…want eerlijk, ik heb een hekel aan verhuizen. Echt waar lieverd, ik wist wat ik wilde en deze keer zei ik tegen mezelf alles te doen om je te overtuigen… en kijk, nu zijn we gelukkig samen’
In mijn hoofd stopte de sfeermuziek en werd vervangen door het orgelgeluid van een zotdraaiende paardenmolen. Op één of andere manier respecteerde ik haar eerlijkheid maar aan de andere kant voelde ik me bekocht. Ik was dus een onderdeel van een vrouwelijke strategie die ik niet in de gaten had. (Het zal niet de eerste keer zijn n.v.d.r.) Ik geloofde tot dan in ‘alles wijst zichzelf uit’ en nu voelde ik me mannelijk misleid.
Moralis.
Geloof niet zomaar dat vrouwen iets doen zonder een achterliggende reden. Wees kritisch, vooral als ze al hun vrouwelijke troefkaarten in de strijd gooien. Daag haar uit en vraag je af waarom die ene vrouw per toeval opduikt in je leven. En vooral, laat je niet te makkelijk afleiden door de uiterlijke verleidingswapens die als een godsgeschenk uit de hemel komen vallen en in je wildste fantasie voorkomen. Voor je het weet ben je gevangen in het web van de vrouwelijke spin en dan is het wachten tot ze je opeet.
Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
