Désenchantée
Een vrouw die haar lichaam aanbiedt krijgt een afwijzing moeilijk verwerkt.
Voor ik dieper hierop in ga wil ik iets duidelijk stellen in mijn weblogverhalen. Ik hou nog steeds van vrouwen en het is geen afrekening. Ik hoorde links en rechts wat goedbedoelde feedback hierover waarop ik niet verder dan een ‘eye-roll’ geraak. Kom kom, als mannen schrijven over hun ervaringen met het andere geslacht reageren sommigen madammen gecrispeerd. Alsof de Goedeles van deze wereld het alleenrecht hebben in de boekskes. Met relatieopinies van vrouwen over mannen kan je een weg plaveien van hier tot de tempels van Magna Mater en Venus in het oude Rome…. Andersom zetten sommige vrouwen hun Louboutin hakken in het zand wanneer je hun ziel probeert te ontleden.
Nu dit is uitgeklaard wil ik de mannen waarschuwen voor een eerlijke emotionele reflex bij het aanschouwen van een heerlijk vrouwenlichaam dat 'open' staat, je aangeboden wordt op een zilveren schotel en … je weigert. Ik citeer Toon Hermans uit zijn liedje C’est l’amour: ‘Olijf, o lijf o heerlijk lijf’. Als die olijven genuttigd worden met wijn dan krijg je een hitsige cocktail waarbij oprechte gevoelens in de weg staan. Ik denk dat vele vrouwen uit mijn verleden wel eens gebotst zijn met mijn ratio en überzelfcontrole, maar dit terzijde.
Met eerlijkheid win je niets.
Ik was 23 jaar, mijn vorige relatie was net stukgelopen maar ik had nog veel onverwerkte gevoelens voor mijn ex-vriendin. Ik miste haar en zoals bij zovelen hoopte ik in de eerste weken dat ze terug zou komen. Die pechstrook: ‘laten we vrienden blijven’. Eigenlijk jezelf nog wat meer pijnigen, hetzelfde zoals een dood hondje blijven knuffelen.
Het nachtleven van Antwerpen was mijn habitat, nacht na nacht uitgaan, overdag radio presenteren en DJ spelen. Nightlife in een stad die toen nooit sliep. Ik leerde Emmanuelle kennen; halflange bruine lokken, door God voorzien van de perfecte verhoudingen, intelligent, grappig en ook wat hautain mét een vleugje arrogantie. Ze kwam uit een Franstalige familie en we beleefden alles wat hip en trendy was. Eindeloze nachten, places to be, nachtclubs, drank … we praatten over onze vorige relaties en vonden ons de perfecte soulmates. Beste vrienden zonder meer, dacht ik.
The city never sleeps.
Na alweer een nacht stappen, de vraag van het laatste glas. In de auto stond de muziek van Mylène Farmer op: ‘Désenchantée’. (Niet die slechte remix van Kate Ryan n.v.d.r.)
Emmanuelle woonde in een appartement in dé stad. ‘Nog eentje, om af te ronden, bij mij’. Ik zei nogal naïef: ‘Ok, maar ik heb straks een ochtendprogramma, ik kom wel mee’.
Terwijl ik de fotokaders in haar appartement stiekem bestudeerde, mijn achterdochtige journalistieke reflex, ging zij een fles wijn zoeken. Die was gevonden maar ze had in dezelfde zoektocht blijkbaar ook haar kleding kwijtgespeeld. Daar stond ze dan in volle glorie. ‘Ik beloofde je een laatste glas…’ en ze legde zich. Toegegeven, ze was mooi. Het gedempte licht accentueerde haar slanke lichaam en B-cup. (Jaja, ik heb een fotografisch geheugen)
De foute beslissing
In mijn hoofd wilde ik mijn lustverstand volgen maar dat botste met mijn liefdesgevoelens voor mijn ex-vriendin. Ik had wel eens in de Flair boekjes van die tijd gelezen dat vrouwen houden van mannen die eerlijk praten over hun gevoelens. Ik zei: ’Lieverd, ik wil onze vriendschap niet stuk maken, ik heb teveel respect voor je, je bent een ongelofelijk mooie vrouw maar ik denk dat dit geen goed idee is. Ik wil vooral eerlijk zijn met je en niet zomaar seks voor de seks hebben.’
Stilte.
Dan zei ze: ‘Ik begrijp het. Geen probleem’
Ik vertrok.
Het is nooit meer goed gekomen, ze had geen tijd meer voor me, ze gooide zich in haar modewerk en onze vriendschap verwaterde. Emmanuelle was kwaad op mij. Weken later zei ze tegen mij: ‘Ik wilde je, ik wilde seks en heb mij letterlijk bloot gegeven! Jij moest persé eerlijk zijn en denken aan je gevoelens over je ex-vriendin. Dat pik ik niet. Je had mij kunnen hebben!’ Er volgden nog wat minder vriendelijke woorden die thuishoren in schunnige klap of de liedjes van de groep Katastroof. Die ‘neen’ heeft ze mij jaren kwalijk genomen… In mijn overvloedig denken heb ik mezelf dikwijls die beslissing verweten 'Wat als?'. Zoals de film Sliding Doors met Gwyneth Paltrow.
Ik begreep er niets van en deze situatie is mij later nog overkomen in andere omstandigheden. (Tijdens mijn tv-producer, ZwartWit en politieke carrière maar meer daarover later).
Moralis
Wij mannen denken eerlijk te zijn in een afwijzing als het gaat over oprechte gevoelens. Onthou dat als een vrouw zich ‘smijt’ en haar lichaam geeft je best daarop kan ingaan. Zeg niet zomaar neen, denk na over je ontsnappingspiste. Misschien is het zelfs beter om erop in te gaan en nadien te zeggen dat het éénmalig was, dat je geen relatie wil enzovoort enzoverder. Doe je dit niet dan verlies je misschien je vriendschap en occasionele seks. Ik zeg niet dat alle vrouwen zo zijn maar een ‘blauwtje’ lopen staat meestal niet in het vrouwelijk relatiewoordenboek. Als de mogelijkheid zich voordoet, laat ze niet zomaar liggen en schakel het 'denken' uit. Je leeft maar 1 keer.
Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
