Hoezo ik ben vrouwonvriendelijk?
Iedere journalist, radiopresentator en schrijver verwacht feedback op zijn creaties. Wat ben je immers met een mediaproduct als je het gevoel hebt dat niemand luistert of leest? Wel, ik merk aan jullie feedback dat mijn stukken over de verleidende scheiding gesmaakt worden en veel gelezen. Dat doet goed. Overwegend positief maar laat ik even inzoomen op de (weinige) kritiek dat mijn stukken vrouwonvriendelijk zijn of de vrouwen in een slecht daglicht plaatst.
Kennen jullie die bedenkelijke pose van Alas Smith & Jones? Awel. Beeld je in, ik staar nu zo naar mijn computerscherm. Jullie raden het al, die kritiek komt niet van mannen maar van vrouwen. Wat is er gebeurd in vrouwenland? Zijn sommige lezeressen van mijn blog verworden tot nimfen die een klaagzang aanheffen in het bijzijn van Odysseus? Is de naakte waarheid té naakt?
Liefste dames, ik schrijf vanuit mijn ervaringen. Hard maar eerlijk. Zonder wrok of wraakgevoel, met een tikkeltje cynisme, een vleugje sarcasme, een snuifje humor en vooral veel goesting. Geef toe, ik bescherm zelfs mijn exen hun privacy! In deze tijden van riooljournalistiek en social media wraak toch een überbewijs van mijn rechtschapenheid.
Voortschrijdend inzicht
Ben ik kritisch? Ja. Oordeel ik te snel over het vrouwelijk geslacht? Ja. Benader ik vrouwen als een argwanende Zebra? Ja. (Zebra's zijn trouwens heel sociale dieren, heb ik gelezen..) Eerlijk gezegd zou ik mij telkens weer onvoorwaardelijk willen overgeven aan de passie en testosteron boost van verliefdheid. Verliefd gefladder, zonder argwaan is immers het summum van gelukzalig gevoel maar …
De vrouwelijke creatie
Laat ik duidelijk zijn: ‘Ik ben jullie creatie’. Voilà, the word is out. Mijn verdediging en gutfuhlen is nu net gebaseerd op het feit dat de acties van sommige exen ervoor gezorgd hebben dat ik nu ben wie ik ben. Een mens leert wat bij, althans daar ga ik van uit als je genoeg verstandelijk vermogen en inlevingscapaciteiten hebt. Ik geef toe, misschien ben ik de ‘foute’ vrouwen tegen gekomen want ik heb wel wat nieuwe vrouwen leren kennen die anders zijn. Die exclusieve filosofische gedachtes reserveer ik voor mijn olijfboommoment met een glas rosé wijn Bodegas Coviñas Villa de Adnos Bobal Utiel-Requeña DO Rosado. Een aanradertje trouwens maar dit terzijde.
Velen kennen mij van ZwartWit tv -en radiodebatten, interviews en reportages op het scherp van de snee. Hard, rechttoe rechtaan. Maar jullie kennen me niet privé. Awel, tijd voor een psychologisch canapé moment. Ik heb een hekel aan conflicten en ruzies. Val niet van uw stoel, jaja, het gaat over mij. Altijd op zoek naar compromissen en oplossingen. Nadenken over een elegante oplossing van een interpersoonlijk probleem. Alles in balans als het kan. Helaas moet je met twee zijn om die levensinstelling om te zetten in daden.
De onverwachte scheiding
Wie kent de uitspraak niet: ‘Hoe ouder je wordt, hoe meer rugzak je meesleurt op het vlak van relaties’. Ik ben dus geworden wie ik ben door de acties van sommige vroegere geliefden. Meestal bij een breuk. Als ik moet kiezen uit de meest opmerkelijke (negatieve) ervaring die ik heb meegemaakt springt het begin van mijn huwelijksscheiding er toch uit. Helaas, ik kan er niet omheen.
Het begon netjes: 5 jaar goeie vrienden, 3 jaar samen als beste liefdesmaatjes, 11 jaar getrouwd. Zoals bij zovelen, het einde was echter in zicht. Het liep zo slecht dat we al gescheiden waren van tafel en bed. In een poging om de boel te redden en de kinderen te vrijwaren van een nakende scheiding stelde ik voor om wekelijks het familiehuis te verlaten. De kinderen zouden zo om beurt hun papa en mama zien en bleven in hun zorgeloze habitat. Ik had ergens in relatievakliteratuur gelezen dat dit een nuttige tussenstap zou zijn. We huurden zelfs een appartement op het hippe Antwerpse Zuid waar we beurtelings verbleven. Je denkt dat deze overgangsfase wel rust zou brengen en tot oplossingen zou leiden. Neen dus. It takes two to tango. Als man denk je haar na al die jaren te kennen maar niets is minder waar.
To cut a long story short: in mijn week afwezigheid werd ik gedagvaard in kortgeding. Echtscheiding met dwingende maatregelen. Ik heb die dagvaarding nooit ontvangen, nooit gezien, geen weet. Nadien bleek het een bewuste strategie te zijn geweest in overleg met haar duur betaalde advocaten. Via vroegere gemeenschappelijke vrienden kreeg ik te horen hoe het was gelopen: ‘Ik was die week in het huis, dat hadden we getimed. De deurwaarder bracht de dagvaarding voor mijn man tijdens zijn afwezigheid. Ik heb die in ontvangst genomen en onmiddellijk verscheurd zodat hij bij verstek veroordeeld zou worden… en het is gelukt!’.
Het werd verteld als een overwinningsverhaal van een zegevierende Amazone na de slag bij Salamis. Daar sta je dan met al je goede intenties om een nakende scheiding met een eerlijke houding, goede intenties en respect te willen regelen. Ik geraakte niet verder dan ‘Tu quoque?’ Van beste maatje tot aartsvijand.
Het was het begin van een jarenlange vechtscheiding en het verlies van vertrouwen in nogal wat vrouwen, wetende dat er evenveel zijn die het wél goed met je voor hebben. In feite, weet je wat het positieve is van dit alles? Meer inzicht en daardoor meer geluk in mijn leven en vooral niet die ezel zijn die over dezelfde steen struikelt. Je moet uit het negatieve altijd iets positiefs halen ;) Elke ervaring maakt mij rijker...'Elk nadeel heb zijn voordeel' zei Johan Cruijff ooit.
Moralis
Bij problemen, hang niet de brave eerlijke goedzak uit. Zorg ervoor dat je op voorhand rekening houdt met een onverwachte vechtsituatie. Hou je rug in de gaten, maak sluitende overeenkomsten. Het klinkt misschien niet romantisch maar je zal er geen spijt van krijgen. Is je vrouw de perfecte match, dan is er niets aan de hand. Maar, je weet nooit want een kat in het nauw maakt immers rare sprongen. En zijn katten nu net niet vrouwelijke wezens?
