met mezelf
De eventsector gaat dood en wordt boos op de overheid, ik meet de temperatuur
Hoezo Ibiza code rood in België? Ik ondervraag even Ibiza inwoner en partyorganiser
Ik ontdek de magische formule om toch feestjes te geven met DJ's én dansen toegelaten! Overheidsadvies We zijn allemaal op zoek naar iemand die voor de volle 100% voor iemand gaat. Het enige akkefietje in dit verhaal is dat het wederzijds moet zijn want laten we eerlijk zijn: hoe vul je die 100% in? Op welk percentage wil je landen?
Ik kom uit een generatie toen de dieren nog spraken en zelfs –ge gelooft het bijna niet- de vorige eeuw. Gesprekken met jongeren hebben mij (alweer) nieuwe inzichten gegeven… De huidige generatie zegt ‘het’, schrijft het op een boterbriefje. De quote ‘We gaan ervoor vanaf het moment dat we dat zeggen’. Het gefrul en rampetampen ervoor is geen teken van binding. Nu gij.
Beetje zakelijk maar hadden we dit allemaal gedaan bij den beginne dan hadden de vechtscheidingen anders gelopen. Op zich een eerlijker systeem. De ‘jeugd’ is duidelijk in wensen, gevoelens en wat ze wel of niet willen…. Maar wat me meteen opvalt: ze hebben geen lijstje. ‘Ze zien wel’ en ‘Go with the flow’. Mooi toch?
De verkeerde match.
Ik ga hier niet beginnen van ‘vroeger was alles beter’. Dat is absolute onzin. Het feit is dat we verwachtingen hebben en met een ellenlange lijst aan een nieuwe ‘relatie’ beginnen. De rugzak zit vol met een lijst van (negatieve) ervaringen dus we sleuren die mee naar die nieuwe gewilde prooi of partner.
Ik citeer even Ester Perel. Zij gooit internationaal hoge ogen op vlak van relaties. ‘Het is makkelijk om je te focussen op wat een ander verkeerd doet of wat je mist aan je partner. Maar denk eens: wat kun jíj veranderen om jullie leven samen leuker te maken? Neem je partner mee die brug op. Dan komt hij vanzelf jouw kant op’.
In die oneindige queeste naar mister of miss perfect beseffen in we ons onderbewustzijn dat dit doel niet haalbaar is en dan gebeurt het…. We settelen voor minder. Genre ‘Ach cava, hij of zij is wel lief, aangenaam gezelschap heeft wel wat leuke eigenschappen en in één beweging… niet mijn type het kan erger niewaar.
Ratio neemt over van emo.
In die onverzadigbare drang om te ‘settelen’ met iemand nemen we genoegen met minder. Niks erger dan alleen verder te moeten want velen kunnen dat niet aan. Als single heb je het behoorlijk goed voor elkaar en dat weet je. Maar soms, heel soms, als je stelletjes hand in hand ziet lopen of als je zin hebt om romantisch te dineren, dan bekruipt je een gevoel van eenzaamheid. Had jij ook maar iemand om lepeltje-lepeltje mee te liggen. Maar weet, dat dat eenzame gevoel nooit een reden is om genoegen te nemen met minder in de liefde. En de liefde is nu net een niet maakbaar gegeven…
Wie vrij van zonde is werpe de eerste steen.
Was ik anders? Eerlijk? Neen. Ik heb dezelfde fouten gemaakt. In het verleden meerdere keren en ik ben er ‘bekaaid’ uitgekomen. Punt is nu wel dat ik daaruit geleerd heb. Die ezel met zijn stenen, ok, het waren wel meer stenen dan 2 maar bon… zelfs in het ezelig zijn verdien ik krediet. Wisten jullie trouwens dat een ‘vent’ een gecastreerde ezel, ezelruin, ruin is en in Nederland in volkstaal een oen en kluns? Dit even terzijde…
Carolien
Ik leerde haar kennen op een feestje. Ik was single en het was de ex van iemand die ik kende. Aangenaam gezelschap. Mijn type? Bwa, niet helemaal. De nodige attributen waren aanwezig maar goed… je bent alleen en je wilt wat. Trouwens een oude Radio Veronica slogan.
Wat ik nu opschrijf zullen sommigen niet mooi vinden maar ik ben eerlijk in deze. Ik liep in mijn achterhoofd een lijstje af. Zwart haar. Mmm, geen blondine, soit. Mooi? Bwa, ok. Slank genoeg? Bwa, misschien is iets zeggen van sporten of zo. Inhoud? Bwa, nie slecht maar toch wat weinig intellectuele diepgang. Na een nachtje seksuele diepte-interviews. Bwa, ik had zin, kon beter, misschien komt het goed. Jaloers? Mja, een beetje, dat leren we haar wel af. Karakter? Bwa, best ok maar niet echt iets waarnaar ik opkeek… enzovoort enzoverder. Ik klopte af op een 65%. We zien wel…
En dan kwam dat ultieme moment. Bon, ik ga ervoor want het is beter dan alleen zijn. Ik herinner het me nog goed.
De naakte waarheid.
Een paar maanden later was er een kantelmoment van de waarheid en het negeren van de intuïtie want je stapelt het ‘niet respect hebben’ op. Een telefonisch gesprek. Zij: ‘Je bent eigenlijk afstandelijk de laatste tijd. Ik vind dit niet leuk. We gingen toch vanavond naar dat feestje en ik heb de indruk dat je niet met mij wil gaan’. Ik: ‘Klopt heb geen zin’. Zij: ‘Ik vind da nie leuk, weet je wat, je hoeft me niet te bellen… ’t is goed. Laat maar. Ik ga wel alleen.’
Ik heb haar niet meer gebeld. da's dan die koppige ezel eh. 3 dagen later belde ze mij met de mededeling: ‘Wat ben jij voor een eikel, ik hoor niks van je!’. Ik (ja, soms ben ik cassant) : ‘Euhm..; jij zei toch dat ik niet mocht bellen, ik gehoorzaam je en het is niet goed?’ ... Ze gooide de telefoon op.
Ik heb ze nooit meer gezien en gehoord. Echt waar. En eerlijk? Ik was blij. Toen dacht ik: nooit meer. Misschien laf om er zo onderuit te kruipen maar ik pleit onschuldig door mijn jongere leeftijd.
Moralis
Je gaat eigenlijk voor iets wat niet je ‘ding’ is. Precies die vernauwing van het denken kan ervoor zorgen dat je blind in een relatie stapt en alle alarmsignalen negeert. Nadat de hormonen opstoot over is, kom je tot de ontdekking dat die ander toch niet zo goed bij je past. Je bent nog wel erg aan elkaar gehecht, maar voelt je totaal niet goed meer in de relatie. De relatie gaat uit, of erger nog, je gaat door en “je raakt jezelf kwijt”. Meestal komt er een hoop pijn en ellende bij kijken. Ook in deze, als je ‘weet’ dat de persoon niet je ding is, luister dan naar je buikgevoel, je hart of iets anders. Intuïtie is écht geen slechte raadgever, alleen, je moet er soms in geloven. En als afronder: 100% bestaat niet maar de benadering is al veel waard…
Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
De onbereikbare liefde.
Geef toe. We hebben het allemaal toch eens meegemaakt, verliefd zijn op hem of haar die de liefde niet retourneert. Je ziet iemand staan en de grond zakt weg onder de voeten en je weet dat dit een echte ‘tindermatch’ is. Je wil iets zinnigs zeggen maar je emoties verhinderen dat je de klinkers kan terugvinden in een zinsconstructie. Het contact is fijn, je verdrinkt in een mix van vertwijfeling en je weet je geen houding aan te nemen. En toch denk je: dit is het! Emos heeft je in de greep en Ratio zit ergens anders op café je uit te lachen.
En dan komt de ochtend erna Ratio met een kater even je gevoel overhoop gooien. Je ziet vele factoren die de plotse mogelijke liefde onbereikbaar maken. Getrouwd, twijfelaar(ster) met issues, scheiding nog niet verwerkt, kids, te jong, te oud … bedenk het maar.
Onbeantwoord.
Als ik onbereikbare of onbeantwoorde liefde omschrijf moet ik denken aan Dante en Beatrice. In deze tijden van internet: zoek het zelf maar even op. Verlaat even het makkelijke hersens dodende ‘Familie’ of ‘Thuis’ moment en probeer je te verrijken. Geloof me, nadenken en cultuur opzoeken doet geen pijn en indien wel, Dafalgan forte is een wondermiddel.
Bij Beatrices graf staat trouwens een rieten mandje, waar Florentijnen en toeristen briefjes in werpen met vragen over onbeantwoorde, onbereikbare en onuitgesproken liefdes. Volgens Dan Brown geldt de kerk van Dante tegenwoordig mede daardoor ‘als een tempel voor iedereen die lijdt aan een gebroken hart en een onbeantwoorde liefde’.
Samengevat, den Dante heeft nooit zijn liefde uitgesproken voor de vrouw waar ie van hield en zelfs na haar (jonge) dood bleef hij erover schrijven. Geef toe, relatiedrama van de hoogste graad.
Het mannelijk ego.
Ik ken niet veel mannen en vrienden die toegeven dat ze een ultieme vrouw hebben leren kennen en ze alle pogingen onbeantwoord liet. Heeft dat iets te maken met ego? Zo van, die deed me twijfelen over mezelf of mijn mannelijke versiergedrag? Ik weet het niet. Ja ja, vele mannen blijven macho-ego-puttertjes maar eten stiekem een zak chips op in de zetel voor tv terwijl ze zich ellendig voelen. Maar toegeven, hohoo, da’s derover eh. Sparta loert om de hoek bij het betreden van hun lievelingscafé…
En daar was Kathleen.
Nachtleven Antwerpen. Een losse babbel. Contacten leggen is meestal niet zo moeilijk voor mij, aanspreekpunten genoeg. Ofwel mijn media carrière, politiek … er is voor sommigen altijd wel zo’n ‘Kennekik u niet van ergens?’ moment.
Het plaatje klopte. Ze was elegant, vrouwelijk ravissant en had een behoorlijke intelligente basis. Ik zwijg even over de fysieke elementen want weet dat dat gevoelig ligt voor sommige vrouwelijke lezers maar het speelde natuurlijk ook mee.
De weken die volgden waren intens: chatten, texten, bellen, afspreken en telkens gingen de gesprekken dieper en gevoeliger. Zelfs een wandeling in het park van Brasschaat met haar hond behoorde tot het menu.
Maar toch, was er die ene zet niet. De kus, het raken van de lippen, het innig omhelzen. De hele tijd denk je zoals het eten van die overheerlijke tapa: doe ik het of niet? Het mannelijk brein krijgt een soort kortsluiting van dit gedoe, onduidelijkheid en die is zoals jullie weten in ‘mogelijke’ encounter relaties … dodelijk.
Terwijl ik zweefde tussen Amor en Ratio gaf Kathleen zelf op een bepaald moment het finale schot. De onbereikbaarheid.
Na een rondje wijn aan het knetterende vuur kwam die ene zin: ‘Weet je, ik ben graag bij jou, je doet me goed maar ik ben niet over mijn relatiebreuk. Ik ben niet klaar voor iets anders’. Geef toe, een elegante manier van ‘Maak je geen illusies, hier komt niks van’.
Op dat moment weet je dat de vrouwelijke onbereikbaarheid een feit is.
We spreken vandaag nog steeds af, jaren later, als goede vrienden met haar partner erbij en ik heb nooit écht gezegd wat ik toen voor haar voelde. Dat heet de onbereikbare liefde, en Dante zou het begrijpen.
Moralis.
Als je als man gevoelens begint te koesteren voor een nieuwe verovering, doe check and balances. Is ze klaar voor openheid? Klaar voor emotionaliteit? Breng de onderwerpen aan van vorige relaties en absorbeer de info. Welke bindingen zijn er nog? Hoe ziet ze haar leven in combinatie met kinderen, scheidingsperikelen of wel issue ook. Doe dit snel, van bij den beginne want voor je het weet heb je gevoelens voor een onbereikbare vrouw. Want vooral: wie wil iemand in huis die er niet voor gaat?
En natuurlijk zoals in zoveel van mijn schrijfsels is dit ook toepasbaar voor vrouwen…
Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
Afgelopen jaar schreef ik 16 blogposts over mijn ervaringen en belevenissen met vrouwen. De exen passeerden de revue, ik ventileerde mijn onbegrip of verwondering en dit alles met één hoger doel: op zoek naar het eeuwige inzicht in relaties, liefhebben en falen. De heilige graal van liefhebben en hoe je te verbeteren in de hoop dat die ultieme verbondenheid in de tijdloze zone van je bestaan terecht komt..
Sommige mensen, zoals ik, schrijven. Anderen gaan te voet naar Compostella, bezoeken een therapeut, vluchten in Yogakronkels of één of andere zen sessie. Door mijn verhalen te schrijven en inzichten te tonen help ik mezelf, en hopelijk jullie, op weg om een beter mens te worden in relaties.
Zeg maar Jurgen 5.0 want de laatste jaren heb ik nillens willens wat updates gekregen die mijn geldende theorieën zwaar hebben veranderd. En eigenlijk is dat nu net mijn ‘zijn’… dagelijks leren en evolueren.
Ik twijfelde nog even om deze blog terug op te starten maar stelde vast dat de afgelopen weken nogal wat vrouwen me hierover aanspraken. Een fijne evolutie want ik dacht dat vooral mannen iets aan mijn verhalen zouden hebben. De fijne commentaren op mijn artikels streelden mijn gevoelig ego. Een opstoot van het mannelijke waarderingshormoon.
Ik reken even niet de exen mee die uit pure frustratie zich een vodoopop hebben aangeschaft met mijn foto en elke dag een smeekbede doen naar de Karma-oergod in de hoop dat mij schielijk iets overkomt. Zij zijn immers de ‘frustrata’ soort en daar kom ik later nog op terug.
Feit is, ik heb besloten, op algemene aanvraag, om mijn inzichten van de Verleidende Scheiding terug te delen. Inspiratie genoeg. Bezoek dus regelmatig mijn weblog en Facebookprofiel voor een volgend verhaal.
Immers, lezen is voor de geest wat beweging is voor het lichaam.
